Stjórnlagaráð

Ég man ekki eftir því að samfélagslegt vandamál hafi horfið við það eitt að hætta að tala um það eða umræða væri þögguð niður. Ég hélt reyndar að það væri lærdómur sem við hefðum sameinast um að ótvírætt mætti draga af hruninu, þ.e. að veruleikinn verði ekki annar þótt við fækkum orðunum sem lýsa honum.

Fordómar og mismunun byggð á kynþáttahyggju eru staðreynd, á Íslandi eins og annars staðar, sama hvað vísindin segja um réttmæti slíkrar hyggju eða raunveruleika kynþáttanna. Einhverjir hafa reynt að leita gensins sem veldur samkynhneigð en enginn spyr að því hvort „samkynhneigðar-genið“ sé til í samhengi þess að velta fyrir sér hvort samkynhneigðir séu minnihlutahópur eða verði fyrir fordómum. Né heldur þegar því er velt upp hvort þeir eigi að fá að vera með í upptalningu þeirra hópa sem taka þarf sérstaklega fram að eigi að vera jafnréttháir öðrum.

Aldagamlir fordómar byggðir á sögulegu hugtaki sem greiptir eru í huga fólks og hegðun, tungumálið og bæði innlenda lagabálka sem alþjóðlega samninga verða ekki strokaðir út með því að þurrka orðið út á einum þeirra fáu staða sem það virkilega á heima - í upptalningu þeirra sem eiga að vera jafnir öðrum að réttindum sínum. Förum ekki í sömu gömlu hjólförin í því að reyna að þagga vandamálin og samfélagsmeinin í burtu. Sjáum til þess að fólki verði veitt jöfn réttindi óháð kynþætti og það verður ekki gert nema með því að tala um það fyrst.